Afscheid van Northern Territory

Lieve lezers,

De afgelopen dagen hebben we de laatste dingen in het centrale gedeelte van Australië gezien. Zo zijn we naar Uluru (Ayers Rock) gereden. Deze rots leek van een afstand meer op een grote berg zand dan op een rots (sorry, als ik hier iemand mee beledig). Maar toen we de dag erna om de steen heen liepen, zagen we toch echt dat het een rots was. Deze ronde was 10km, vlak, waardoor we genoeg tijd en energie hadden om na te denken hoe deze rots mogelijk gevormd is. Zo bedachten we dat het mogelijk de top van een grote bergketen is, een beetje vergelijkbaar met de Himalaya. Maar dan wellicht een bergketen die vroeger onder water heeft gelegen. Ook bedachten we dat Uluru van een zachter gesteente moest zijn. Er is veel erosie en de rots heeft vooral veel rondingen, en weinig scherpe delen zoals je die in een bergketen zou verwachten.

Toen we bijna klaar waren met de ronde om de rots, kwamen we uit bij een korte wandeling waar uitleg werd gegeven door een park ranger. We hadden genoeg tijd over en konden best nog wel een stukje verder lopen. We zijn met deze tour meegelopen. Deze ranger vertelde onder andere over het ontstaan van Uluru. Zo vertelde hij dat Uluru waarschijnlijk een onderdeel van een grote bergketen is geweest en dat hij voor een lange tijd (vele miljoenen jaren) onder water heeft gestaan. De groeven van Uluru worden vooral gevormd door het regenwater wat zich een weg naar beneden baant. Deze afbraak gaat niet heel snel. Zaten we toch redelijk goed met onze gedachten.

De dag erna zijn we naar Kata Tjuta gegaan, om daar een mooie wandeling in de Valley of the Winds te maken. Kata Tjuta bestaat uit 36 rotsen en vertaalt zich in ‘many heads’. De wandeling loopt dan ook tussen, om en over enkele van deze rotsen. Deze wandeling was meer divers. In plaats van een ronde om een grote rode steen, liep het pad door een vallei die precies is zoals je die inbeeld. Groen, vogelrijk en bijzondere uitzichten. We ontdekten hier vele zebravinken die hier in het wild rondvliegen. Het horen van een zebravink, betekent dat er water in de buurt is.

In de dagen bij Uluru hebben we tweemaal een zonsopkomst en driemaal een zonsondergang gezien. We stonden zo rond half zes op om op tijd bij de locatie te zijn. Hoewel het klinkt alsof Uluru en Kata Tjuta redelijk dicht bij elkaar zitten, zit er zo’n 50km tussen. Dat is ruim een half uur rijden met een campervan om de zonsopkomst te kunnen bewonderen. Gelukkig wordt het hier ook vroeg donker. De zonsondergang is al zo rond kwart voor 7. Daarna relaxen en op tijd nar bed.

We hadden nog niet genoeg van wandelen bij rotsen en zijn naar de Kings Canyon (Watarrka National Park) gereden om daar wederom een wandeling te maken. Een rim walk om precies te zijn, wat betekent dat, na een paar 100 meters stijgen, je een wandeling aflegt over beiden kanten van een canyon. Dat betekent ruim vijf kilometer aan prachtige uitzichten op rotswanden en natuur.

Het eerste deel van onze reis zit er helaas alweer op. Ik ben op dit moment al bruiner dan ik in de hele zomer in Nederland ben geweest en ook Ronald krijgt wat kleur. Gebroken wit noemen we het gekscherend. Op dit moment zitten we op het vliegveld van Alice Springs. Vanmiddag gaan we Nortern Territory verlaten om naar de oostkust te vliegen. Hopelijk zien we daar net zo veel mooie dingen die ik graag met jullie deel op deze blog.

Groetjes Ronald en Ilona